Ta amazońska mrówka, mimo iż jest duża i dosyć pospolita w swoim środowisku, zazwyczaj pozostaje niezauważalna. Dzieje się tak z powodu jej wyjątkowo skrytego sposobu życia. Mrówka ta jest pokryta dwoma rodzajami szczeciny, w którą wczepiają się cząstki podłoża stanowiące kamuflaż - większość mrówek bardzo dba o higienę, Basiceros są swoistym wyjątkiem - starsze robotnice i królowe są wręcz pokryte zaskorupiałym brudem. Nie jest to jednak wynik niedbalstwa, ale efektywna adaptacja środowiskowa. W połączeniu z wyjątkową powolnością ruchu oraz zwyczajem zamierania w bezruchu w przypadku jakiegokolwiek zagrożenia mrówki te tak wtapiają się w środowisko, że praktycznie żaden drapieżnik posługujący się wzrokiem nie ma szans ich dostrzec. Co ciekawe - w laboratoryjnych hodowlach w gipsariach mrówki te pokrywają się pyłem gipsowym i po jakimś czasie badacz obserwuje swoiste "duchy mrówek", jak określił to Wilson. Mrówki te charakteryzuje dośc prymitywna budowa anatomiczna. Kolonie mieszczą się zwykle w butwiejących kłodach i liczą około pięćdziesięciu robotnic. Robotnice polują samotnie na drobne insekty i nie rekrutują współtowarzyszek do obfitszych źródeł pokarmu. U mrówek tych występuje polietyzm wiekowy - młodsze robotnice opiekują się potomstwem, starsze (posiadające większy gruczoł jadowy) zaś żerowaniem.

Robotnice Basiceros manni. Widoczny pokrywający pancerz kamuflaż zaczepiony o liczne szczecinki. Pierwsza fotografia pochodzi ze strony Ants of Costa Rica. Prawa autorskie do drugiej fotografii posiadają Edward O. Wilson oraz Bert Hölldobler.