Ten aktywny w dzień, silnie polimorficzny (jak wszystkie Camponotus), hodujący mszyce i czerwce na drzewach i krzewach, afrykański (występujący również w Azji Mniejszej) gatunek charakterystyczny dla sawann i pustyń zafascynował myrmekologów sposobem rektutacji do źródeł pokarmu, będącym swoistym brakującym ogniwem ewolucyjnym pomiędzy biegiem tandemowym a klasycznym kładzeniem śladów zapachowych. Otóż gdy zwiadowczyni znajdzie odpowiednie źródło pokarmu, napełnia nim swoje wole, a następnie wraca do gniazda, od czasu do czasu pozostawiając odrobinę materiału z jelita tylnego na drodze. Gdy mrówka wróci, zaczyna gorączkowo biegać po gnieździe, dzieląc się pokarmem z napotkanymi siostrami i głaszcząc je przy tym czułkami. Zachowanie to powoduje, że większość napotkanych mrówek zaczyna podążać za zwiadowczynią, utrzymując z nią ścisły kontakt dotykowy, niemniej jednak tylko ta mrówka, która znajduje się bezpośrednio za zwiadowczynią zazwyczaj dociera do celu, co jest typowe dla biegu tandemowego. Sama zwiadowczyni zaś kieruje się pozostawionym przez siebie śladem zapachowym. Gdy po dotarciu na miejsce robotnice uznają źródło pokarmu za wystarczająco obfite, same zaczynają wabić inne mrówki tak jak czyniła to zwiadowczyni. Odpowiednie badania wykazały jednak, że w przeciwieństwie do większości gatunków, robotnice Camponotus sericeus potrafią podążać jedynie za własnym śladem zapachowym, zaś ślad pozostawiony przez współtowarzyszkę jest ignorowany.

Camponotus sericeus. Autorem fotografii jest L. Shyamal, pochodzi ona ze strony Wikipedii.