Jest do dość pospolita mrówka na Pustyni Arizońskiej. Odżywia się pokarmem roślinnym, a konkretnie nasionami, które intensywnie zbiera i magazynuje w swym gnieździe. Wykazuje dość wyraźny polimorfizm kastowy - robotnice minor mają zwykle około 4 mm długości, zaś robotnice major dwa razy tyle. Niezwykle interesująca jest zależność pomiędzy liczbą i zróżnicowaniem konkurentów, a stopniem polimorfizmu tej mrówki. Otóż gdy konkurentów jest dużo, kolonie Messor pergandei stają się prawie monomorficzne, a robotnice zbierają nasiona jednej wielkości, zwykle takiej, która najmniej interesuje konkurentów. Gdy zaś konkurencja o pokarm jest słaba, gatunek ten rozwija pełen polimorfizm i zbiera nasiona o najprzeróżniejszych rozmiarach (zwykle rozmiar nasienia jest ściśle skorelowany z rozmiarem robotnicy je transportującej). Mrówki te formują ogromne kolonie, liczące dziesiątki tysięcy robotnic (dokładna liczba robotnic nie jest znana, gdyż nikomu jeszcze nie udało się wykopać całego gniazda), zamieszkujące gigantyczne podziemne gniazda, przekraczające głębokością cztery metry. W gniazdach tych zwykle komory spichlerzowe, w których przechowywane są nasiona znajdują się dość płytko, zaś komory potomstwa już na znacznej głębokości. Larwy tych mrówek karmione są pokruszonymi nasionami - najprawdopodobniej strawiwszy ich zawartość, przyswajają sobie aminokwasy, zaś węglowodany, niezbędne robotnicom (pokarm energetyczny) zwracają swym dorosłym siostrom. Otwory wejściowe jej gniazd otoczone są zwykle pokaźnych rozmiarów wałem z ziemi i szczątków organicznych. Mrówka ta jest aktywna głównie o poranku oraz popołudniami, gdy upał jest mniej intensywny. Kolonie M. pergandei zakładane są na drodze pleometrozji, a więc współpracy kilku królowych. Pleometrozja jest konieczna, gdyż w pustynnym środowisku, gdzie występują te mrówki, pokarmu jest niewiele, a konkurencja o pokarm jest bardzo duża. Posiadanie większej liczby królowych sprawia, że kolonia szybko uzyskuje znaczne ilości gotowych do walki o pożywienie robotnic - a walka jest zacięta (zwycięzcy rabują z gniazda pokonanych całe potomstwo - następnie zrabowane larwy i poczwarki wychowywane są w wygrywającej kolonii na "lojalnych poddanych" królowych i dodatkowo powiększają jej liczebność). Co ciekawe, dość często robotnice z kolonii przegranych przyłączają się do zwycięzców, porzucając swe matki i skazując je na pewną śmierć głodową. Gdy kolonia (poprzez rozmnażanie oraz "posiłki" z kolonii pokonanych) osiągnie odpowiednie rozmiary, królowe zaczynają walczyć między sobą, a w końcu do walki włączają się robotnice, eksterminując przegrane królowe i pozostawiając przy życiu tylko jedną z nich - tę zwycięską.

Robotnica Messor pergandei. Autorem zdjęć jest Alex Wild, twórca fotogalerii www.myrmecos.net.