Dość pospolita europejska mrówka, występująca również w Polsce i wyposażona w żądło, którym może boleśnie użądlić nawet człowieka. Preferuje środwiska umiarkowanie suche i ciepłe, ale bywa znajdowana nawet na torfowiskach. Zamieszkuje zarówno otwarte przestrzenie jak i lasy (nawet te subalpejskie). Gniazda budowane w ziemi, w mchu lub pod kamieniami. Kolonie liczą kilkaset robotnic (maksymalnie dwa tysiące) i kilka królowych. Robotnice chętnie żerują wśród bylin i krzewów. Mrówka nieagresywna, unikająca konfliktów z innymi gatunkami. Długość robotnicy waha się w granicach od czterech do pięciu milimetrów, ciało tułów i spód głowy czerwonobrunatny, wierzch głowy i odwłok ciemnobrunatne. Królowa zwykle ciemniejsza, wielkość od 5,5 do 6,5 mm, samiec czarny z żółtymi czułkami, długość 5 - 6 mm. Loty godowe w sierpniu i wrześniu. U mrówki tej wykazano istnienie zaawansowanego systemu przekazywania informacji o jakości źródeł pokarmowych - jak większość innych mrówek, również i Myrmica sabuleti, natrafiwszy na źródło pokarmu, znaczy odeń aż do gniazda szlak zapachowy, którym następnie podążą siostry z gniazda, aby owe źródło eksploatować. W toku badań okazało się, że u tego gatunku informacja nie ogranicza się do prostego szlaku oznaczonego przy pomocy jednego feromonu - mrówka ta, używając feromonów z dwóch różnych gruczołów - gruczołu jadowego oraz gruczołu Dufoura - znaczy szlak linią przerywaną - długość poszczególnych "kresek" jak i proporcje różnych feromonów zawierają zakodowane informacje o tym, czy źródło jest natury węglowodanowej, czy białkowej, jaka jest koncentracja cukrów w pierwszym przypadku oraz czy potencjalna zdobycz jest żywa czy martwa w drugim.