Gatunek ten, bardzo charakterystyczny dla sawann Sudanu, zazwyczaj żeruje na powierchni gruntu, a jego gniazda mają bardzo wyraźne, łatwe do zauważenia, przypominające krater otwory wejściowe. W gnieździe znajduje się nawet kilkadziesiąt tysięcy robotnic. Odżywia się głównie niewielkimi stawonogami, zbiera także spadź. Szczególną uwagę naukowców zwrócił sposób polowania tego gatunku. Otóż robotnica-zwiadowczyni, gdy tylko dostrzeże potencjalną ofiarę zbyt dużą, by uporać się z nią samodzielnie, wysyła dwa chemiczne (feromonalne) sygnały - pierwszy z nich ma dość daleki zasięg i rozprzestrzenia się szybko, drugi ma zasięg nieco mniejszy i rozprzestrzenia się wolniej. Pierwszy sygnał informuje siostry-robotnice o obecności potencjalnej zdobyczy i sprawia, że zaczynają one biec w kierunku z którego sygnał do nich dociera. Drugi zaś informuje o tym, że zdobycz jest już blisko, na co mrówki reagują, zmieniając tor biegu w jej kierunku z prostoliniowego na spiralny. W efekcie niczego nieświadoma zdobycz zostaje skutecznie okrążona ze wszystkich stron i traci jakąkolwiek możliwość ucieczki - gdzie się nie obróci, natyka się na nadbiegające coraz to nowe hordy drapieżców wyposażonych w ostre żuwaczki i śmiercionośne żądła. Mrówki te są aktywne w dzień, przy czym największa aktywność przypada na porę poranną oraz popołudniową, z obniżeniem aktywności w czasie, gdy słońce praży najintensywniej.

Robotnica Myrmicaria natalensis.