Mrówka ta zamieszkuje afrykańskie lasy i sawanny. Nazywana bywa mrówką-śmierdzielem (ang. stink-ant), albowiem zaniepokojona wydziela silnie cuchnącą zawartość gruczołów żuwaczkowych (dzięki temu większość potencjalnych drapieżników zostawia ją w spokoju). Żywi się przede wszystkim termitami, na które zazwyczaj poluje indywidualnie, aczkolwiek w przypadku natrafienia na ich większe skupisko, może dokonać rekrutacji, znacząc szlak zapachowy przy pomocy wydzieliny gruczołu sternalnego. Sam szlak jednak nie wystarcza do rekrutacji sióstr, aby zmotywować je do wyjścia konieczna jest prezentacja zdobyczy przez zwiadowczynię. Ich gniazda zajmują rozległe tereny, posiadają rozchodzące się we wszystkich kierunkach płytkie, mierzące wiele metrów tunele zakończone wyjściami w rejonach obfitujących w termity. Pojedyncze furażerki zazwyczaj specjalizują się w żerowaniu w okolicy pojedynczego wyjścia. Mrówka ta orientuje się przy pomocy dobrze rozwiniętego wzroku. Zabawnie wygląda to, gdy robotnica ciągnie dużą zdobycz - co jakiś czas musi się odwracać, by zobaczyć, dokąd idzie. Ciekawostką jest fakt, że Pachycondyla tarsata, mimo posiadania systemu szlaków zapachowych, przy przenosinach do nowego gniazda używa mniej wydajnego biegu tandemowego. Robotnica rekrutująca najpierw zaprasza siostrę do podążania za nią, bębniąc w jej głowę czułkami, następnie odwraca się i prezentuje jej wydzielinę gruczołu pygidialnego. Potem tandem rusza w drogę. Co ciekawe, w przeciwieństwie do większości mrówek praktykujących ten system rekrutacji, które kontynuują bieg bez przerwy do samego celu, chyba że nastąpi rodzielenie tandemu, liderka u Pachycondyla tarsata regularnie odwraca się i ciągnie rekrutowaną siostrę za żuwaczki, jakby chciała jej powiedzieć "no chodź, idziemy".

Robotnica Pachycondyla tarsata transportująca upolowaną samicę Camponotus fulvopilosus. Autorem fotografii jest Ted MacRae, pochodzi ona ze strony Beetles in the Bush.