Proformica longiseta jest wyspecjalizowanym gatunkiem wysokogórskim, zamieszkującym na wysokości 2400 m n.p.m. i wyżej w górach Sierra Nevada. Jest świetnie przystosowana do ekstremalnych warunków klimatycznych. Długie okresy chłodu potrafi przetrwać dzięki wykształceniu kasty beczek, które gromadzą płynny pokarm. W beczki przekształcają się przede wszystkim robotnice major, dla których jest to podstawowa funkcja pełniona w kolonii, niemniej jednak robotnice minor również mogą zostać beczkami, choć dzieje się to o wiele rzadziej. Z drugiej strony podczas krótkiego górskiego lata temperatury gruntu potrafią przekraczać nawet pięćdziesiąt stopni - na szczęście mrówka ta po pierwsze odporna jest na wysokie temperatury (umiera dopiero gdy temperatura jej ciała przekracza 51°C), po drugie robotnice dostosowują również swoje zachowanie - podczas upału biegają bardzo szybko i często chronią się gdzieś w cieniu kępek wysokogórskich roślin, na których żerują. Proformica longiseta gniazduje pod kamieniami. Ciekawostką jest sposób rozmnażania kolonii występujący u tego gatunku. Mianowicie przez kilka ciepłych dni lipca robotnice rozpoczynają konstrukcję nowego gniazda oddalonego od macierzystego średnio o trzy metry. Następnie przenoszą tam część potomstwa, robotnic oraz dziewicze królowe (nierzadko jeszcze w stadium poczwarki) z gniazda macierzystego. W sumie emigruje około jedna czwarta kolonii. Nowe gniazda szybko uniezależnia się od gniazda macierzystego i zrywa z nim stałe kontakty. Pozostaje jednak pytanie, co robią niezapłodnione królowe. Otóż królowe u tego gatunku są bezskrzydłe, nie mogą więc udać się na lot godowy. Zamiast tego w sierpniu przyzywają przy pomocy feromonów samce, które przylatują i je zapładniają. I tak oto nowa kolonia zostaje utworzona.