Ten przedstawiciel mrówek ognistych (nazywanych tak ze względu na silne pieczenie wywoływane przez ich użądlenie) zamieszkuje Amerykę Południową. Gniazduje w bagnistej strefie graniczącej bezpośrednio z wybrzeżem oceanicznym. Bagna te są okresowo zalewane podczas przypływów na wiosnę, niemniej jednak najwyraźniej nie przeszkadza to mrówkom, które preferują ten teren ze względu na obfitość pokarmu - a pokarm ten jest jak na mrówki nietypowy, bowiem stanowią go morskie wieloszczety budujące norki w szlamie w strefie pływów. Metoda polowania mrówek jest osobliwa i wykorzystuje ścisły polietyzm kastowy. Najpierw robotnice minor drążą długie na kilka metrów i rozgałęzione na końcu tunele aż do strefy zamieszkiwanej przez wieloszczety, a następnie szukają ich norek. Jednak nie byle jakich norek, ale takich, których średnica przekracza 1,42 mm - gwarantuje to, że zamieszkujący norkę wieloszczet będzie duży i pożywny. Gdy już namierzą ofiarę, robotnice minor poszerzają podziemną galerię i rekrutują robotnice major - to właśnie do tych ostatnich należy upolowanie pierścienicy, pocięcie jej na kawałeczki i przetransportowanie do gniazda. Wydawałoby się, że taka praca jest syzyfowa, bo mrówcze tunele zasypywane są przez każdy przypływ, niemniej jednak jak się okazuje, mrówki są na tyle sprawne, że potrafią wyłapać nawet 66% większych pierścienic, co z nawiązką wynagradza wydatki energetyczne poniesione na prace górnicze. Co ciekawe - mrówki te konkurują o pokarm z krabami. Jednak nie ma tu mowy o wzajemnym wyniszczaniu - po prostu dzielą się one terytorium i tam, gdzie są mrówki, kraby się nie pojawiają, a tam, gdzie są kraby, mrówki nie zakładają swoich kolonii.