Jest to europejski gatunek formujący liczące do kilkuset osobników monoginiczne, zakładane na drodze klasztornej kolonie. Żywi się drobnymi bezkręgowcami, nie gardzi także nektarem kwiatowym. Można go spotkać w praktycznie każdym biotopie, jest bardzo niewybredny jeśli chodzi o miejsca gniazdowania (zamieszkuje rozpadliny skalne, martwe gałęzie leżące na ziemi, pęknięcia kory, zgniłe żołędzie, puste skorupy ślimaków, czasami nawet po prostu glebę). Zważywszy na to, że preferowane miejsca gniazdowania są niezbyt stabilne, gatunek ten musi się często przeprowadzać. Gdy zachodzi taka konieczność, zwiadowcy zwiedzają potencjalne nowe miejsca na gniazdo, oceniając ich powierzchnię przy pomocy algorytmu zwanego igłą Buffona (co jest możliwe dzięki używaniu indywidualnych szlaków zapachowych). Wybierane jest gniazdo najprzestronniejsze. Początkowo przeprowadzka prowadzona jest przy pomocy biegów tandemowych; gdy przeprowadzona już zostanie jedna trzecia kolonii, następuje gwałtowna zmiana zachowania – i pozostałe osobniki, jak i potomstwo, są już przenoszone (przenosiny są szybsze niż bieg tandemowy, ale przeniesione mrówki, zważywszy na używaną przez Myrmicinae pozycję transportu, w którym mrówka niesiona jest do góry nogami i tyłem do przodu, nie są w stanie wrócić do starego gniazda, by pomóc siostrom w transporcie, w przeciwieństwie do tych, które trafiły do nowego gniazda dzięki biegowi tandemowemu, pozwalającemu na uważną obserwację otoczenia i zapamiętanie drogi). Wykazano, że im częstsze przeprowadzki, tym sprawniej idą one mrówkom, co wskazuje na ich zdolności do nauki.

Robotnica Temnothorax albipennis. Autorem zdjęcia jest April Nobile, fotografia pochodzi ze strony Antweb.org