Ten słabo polimorficzny (wielkość robotnic mieści się w zakresie od 4,5 do 7,5 mm) gatunek zamieszkuje południową część Półwyspu Iberyjskiego, preferując dobrze nasłonecznione, kserotermiczne habitaty. Świetnie sobie tam radzi, mimo zażartej konkurencji, dzięki temu, iż jest w stanie żerować w godzinach największego upału, kiedy to robotnice innych gatunków chronią się w gniazdach, aby uniknąć śmiertelnego przegrzania ciała. Pytanie brzmi: jak to czyni? W przeciwieństwie do pokrewnego C. velox, C. rosenhaueri nie posiada kasty wielkich robotnic, które miałyby na tyle długie nogi, by utrzymywać ciało w wystarczającej odległości od nagrzanego podłoża i mogłyby zastąpić mniejsze robotnice w żerowaniu podczas największego upału. Polimorfizm jest u tego gatunku, jak już to sobie powiedzieliśmy, słaby, a polietyzm kastowy praktycznie zerowy. Brak kasty major mrówka ta rekompensuje sobie jednak pewnym bardzo charakterystycznym zachowaniem - otóż podczas żerowania w godzinach największego skwaru, robotnice zadzierają odwłoki wysoko do góry, aby maksymalnie oddalić znajdujące się w nich części witalne od rozpalonego podłoża. I dzięki temu mrówki te osiągają podobną sprawność, co ich posiadający kastę robotnic dużych kuzyni.

Samica i samiec Cataglyphis rosenhaueri, fotografia pochodzi z serwisu www.lamarabunta.org

Samice Cataglyphis rosenhaueri, fotografia pochodzi z serwisu www.lamarabunta.org