Ta mieszkająca na Florydzie żniwiarka (a więc mrówka żywiąca się przede wszystkim nasionami roślin) mocno wyróżnia się na tle innych przedstawicieli rodzaju Pogonomyrmex. Po pierwsze, jest ona jedyną mrówką tego rodzaju, która wykształciła polimorficzną kastę robotnic. Związane jest to z niewielką konkurencją ze strony innych mrówczych ziarnojadów na zamieszkiwanym przez nią terytorium. Inne Pogonomyrmex, pod presją konkurentów, dostosowały rozmiary kasty robotnic do rozmiarów zbieranych nasion - zazwyczaj takich, które mniej interesują konkurencję. Tymczasem Pogonomyrmex badius zbiera nasiona rozmaitej wielkości - robotnice minor zbierają najmniejsze ziarenka, robotnice media zbierają nasiona średniej wielkości, a robotnice major te największe. Dodatkowo robotnice major odpowiedzialne są również za mielenie nasion swymi potężnymi żuwaczkami. Przy żerowaniu mrówki te posługują się charakterystycznym pniowym systemem śladów, wyznaczanym przy użyciu dwóch różnych feromonów. Feromon z gruczołu jadowego służy do szybkiej rekrutacji do nowo odkrytej bogatej połaci ziarnodajnych roślin. Później, jeśli to źródło okaże się wystarczająco bogate i stabilne, zastępowany jest bardziej trwałym (utrzymującym się nawet do kilku dni), choć nie tak atrakcyjnym feromonem z gruczołu Dufoura. Feromon ten wyznacza też wspólny pień szlaku, swoistą mrówczą autostradę, z której odchodzą na boki chemiczne dróżki do poszczególnych źródeł pokarmu. Kolejna różnica pomiędzy Pogonomyrmex badius a innymi Pogonomyrmex polega na braku lotu godowego (podczas gdy loty godowe innych amerykańskich żniwiarek z tego rodzaju są fenomenalnym zjawiskiem). Królowa po prostu wychodzi na powierzchnię gniazda, gdzie przywabia liczne samce odpowiednim feromonem. Może ona kopulować z nawet trzydziestoma samcami po kolei! Następnie w otoczeniu grupy robotnic, udaje się pieszo na miejsce wybrane na nowe gniazdo. Gniazdo to, gdy kolonia osiągnie dojrzałość, składa się z trzech lub czterech pionowych szybów sięgających na głębokość do 3,5 m, otoczonych komorami ułożonymi spiralnie. Dorosła kolonia liczy do ośmiu tysięcy robotnic, dojrzałość płciową osiąga przy liczebności około dwóch i pół tysiąca osobników.

Robotnice Pogonomyrmex badius. Widoczny charakterystyczny dla tego gatunku polimorfizm kastowy. Autorem zdjęcia jest Alex Wild, twórca fotogalerii www.myrmecos.net.

Samiec Pogonomyrmex badius. Autorem zdjęcia jest Alex Wild, twórca fotogalerii www.myrmecos.net.

Królowa Pogonomyrmex badius. Autorem zdjęcia jest Alex Wild, twórca fotogalerii www.myrmecos.net.