Ten bardzo rzadki gatunek mrówek zamieszkuje pustynne regiony Ameryki Północnej. Buduje bardzo głębokie gniazda w piasku - ich utrzymanie zajmuje większą część populacji kolonii, tak że tylko niewielki odsetek robotnic udaje się regularnie na wyprawy po pokarm, który, jak u wszystkich żniwiarek, stanowią nasiona traw, magazynowane w specjalnych komorach-spichlerzach. Aby skompensować niewielką liczbę robotnic zajmujących się żerowaniem, furażerki poświęcają na tę czynność więcej czasu niż inne, spokrewnione gatunki mrówek zajmujące to samo terytorium - jak na przykład P. barbatus. Jedną z wyróżniających się cech tych mrówek jest żądło wyposażone w rozmaite haczyki i kolce (podobnie jak u pszczół). Taka jego konstrukcja sprawia, że raz wbite w skórę ssaka (np. małego gryzonia, który zainteresował się pełnymi ziarna spichlerzami) nie może być już wyciągnięte. Robotnica, szarpiąc się, wyrywa ze swego ciała żądło wraz z aparatem jadowym i kawałkiem łańcuszka nerwowego, co jest oczywiście dla niej śmiertelne. Niemniej jednak aparat jadowy, wraz z odpowiednimi zwojami nerwowymi, pozostaje wbity w skórę i wciąż pompuje jad aż do całkowitego wyczerpania zapasów w zbiorniku jadowym. Biorąc pod uwagę fakt, że żniwiarki z rodzaju Pogonomyrmex posiadają jeden z najsilniejszych jadów w mrówczym świecie, nietrudno przewidzieć, że poświęcenie pojedynczej robotnicy zazwyczaj wystarcza do odstraszenia intruza i skutecznego oduczenia go od prób dobierania się do gniazd P. comanche w przyszłości. Gatunek ten jest monoginiczny.

Robotnica Pogonomyrmex comanche. Autorką zdjęcia jest de Linda Hooper-Bui, fotografia pochodzi ze strony entomology.lsu.edu/faculty/hooper_files/hooper.htm.

Królowa Pogonomyrmex comanche. Autorką zdjęcia jest de Linda Hooper-Bui, fotografia pochodzi ze strony entomology.lsu.edu/faculty/hooper_files/hooper.htm.