Ta północnoamerykańska mrówka znana jest jako "mrówka zimowa" ze względu na fakt, iż rozpoczyna furażowanie gdy tylko temperatura przekroczy zero stopni, zaś gdy temperatura przekroczy dwadzieścia stopni, staje się zbyt gorąco dla tego gatunku i wstrzymuje on poszukiwania pokarmu. Robotnice są monomorficzne (chociaż część z nich przekształca się wtórnie w kastę beczek, które zwisają nieruchomo z sufitu komór gniazda i magazynują pokarm w swych groteskowo rozdętych odwłokach, przyjmując go od sióstr-zbieraczek w czasach obfitych w pożywienie, a oddając im w czasach uboższych) i mierzą 2-4 mm, królowe zaś mierzą około siedmiu milimetrów. Mrówka ta bywa szkodnikiem domowym (podobnie jak Monomorium pharaonis), oraz ogrodowym - często nacina części roślin, aby dostać się do ich soku. Hoduje także mszyce. Loty godowe odbywa od marca do kwietnia, sama kopulacja zwykle następuje na ziemi. Kolonie zawierają kilka tysięcy robotnic. Królowa w przyrodzie żyje około dziewięciu lat, robotnice około dwóch. Kolonie nie hibernują w zimie, za to w lecie, w związku z kiepską tolerancją na wysokie temperatury, ich metabolizm ulega znacznemu obniżeniu i nie opuszczają one gniazda. Jest to gatunek terytorialny, broniący swoich areałów na drodze zrytualizowanych pojedynków, w których zazwyczaj żadnej ze stron konfliktu nie dzieje się krzywda.

Robotnica Prenolepis imparis. Autorem zdjęcia jest Alex Wild, twórca fotogalerii www.myrmecos.net.

Robotnice Prenolepis imparis wraz z hodowanymi przez siebie mszycami. Autorem zdjęcia jest Alex Wild, twórca fotogalerii www.myrmecos.net.

Kasta beczek Prenolepis imparis. Autorem zdjęcia jest Alex Wild, twórca fotogalerii www.myrmecos.net.

Samiec Prenolepis imparis gotowy do lotu godowego. Autorem zdjęcia jest Alex Wild, twórca fotogalerii www.myrmecos.net.