W Stanach Zjednoczonych rozprzestrzeniające się wciąż na północ mrówki ogniste z rodzaju Solenopsis stały się plagą domów starców. Armie mrówek składające się z kilku tysięcy wyposażonych w żądła robotnic w nocy atakują bezbronnych staruszków. Ich użądlenia nie potrafią obudzić starczego ustroju, ale kilka tysięcy użądleń wystarczy, żeby zabić. Mrówki uznają za najsmaczniejsze białka oczu. Wyjadają je, a resztę ciała pozostawiają nietkniętą.
Australijskie mrówki-buldogi z rodzaju Myrmecia potrafią zabić człowieka pojedynczym użądleniem. Jest to związane z tym, że ich jad ma bardzo silne właściwości uczulające. Codziennie do szpitali trafiają dziesiątki osób użądlonych przez te mrówki.
W Afryce odnotowano przypadki pożarcia w całości dzieci pozostawionych bez opieki w kołyskach. Makabrycznej zbrodni dokonywały mrówki naganiaczki z rodzaju Dorylus. Matka po powrocie zastawała jedynie szkielet.
Niektóre mrówki posiadły umiejętność... latania! Robotnice nadrzewnego południowoamerykańskiego gatunku Cephalotes atratus w przypadku odpadnięcia od macierzystego drzewa tak kierują swoim lotem, że zawsze spadają z powrotem na jego pień, nigdy nie osiągając ziemi.
Podczas gdy ludzie wysyłają na wojnę swych młodych samców, u mrówek z reguły walczą stare samice - jest to wynikiem adaptacji środowiskowej - stara mrówka jest na tyle niedołężna, ze nie jest się w stanie już opiekować potomstwem, jej godziny i tak są już policzone (śmierć ze starości), a na wojnie jeszcze może się przydać...
W wilgotnych lasach równikowych brazylijskiej Amazonii sucha biomasa wszystkich mrówek jest czterokrotnie większa od biomasy wszystkich kręgowców lądowych razem wziętych.
Poznano 12000 gatunków mrówek, co stanowi zaledwie 2% liczby wszystkich poznanych gatunków owadów, jednak te 2% stanowi połowę biomasy wszystkich gatunków owadów razem wziętych.
W lesie równikowym na jednym drzewie można znaleźć 43 gatunki mrówek.
Mrówki Camponotus z grupy saundersi są psychologicznie i fizjologicznie zaprogramowanymi bombami - kamikaze. Mają one odwłok wypełniony ogromnym gruczołem jadowym. W sytuacji zagrożenia gwałtowny skurcz mięśni odwłokowych wywołuje eksplozję mrówki i opryskanie agresora trucizną.
Najszybszy ruch anatomicznych części ciała zaobserwowany w świecie zwierząt należy do... mrówki z gatunku Odontomachus bauri. Jej żuwaczki zatrzaskują się w 1/3 milisekundy.
Południowoamerykańskie mrówki z rodzju Atta są największymi szkodnikami w tamtejszym rolnictwie. Duża kolonia (a dochodzą one nawet do 3 mln osobników, które wszystkie są potomstwem jednej królowej) zużywa tyle roślinności co krowa...
Robotnice niektórych gatunków mrówek znoszą tzw. jaja troficzne - są to niezapłodnione, niezdolne do rozwoju jaja, służące jako pokarm dla larw. Szczególnie wyspecjalizowane są pod tym względem mrówki Atta - ich robotnice znoszą specjalne, wysokobiałkowe "omlety" - zlepki kilku jaj z wysoką zawartością żółtka
U mrówek występuje również jeden, z tak nielicznych w świecie zwierząt, przykładów używania narzędzi. Mrówki z gatunku Conomyrma bicolor obrzucają kamyczkami mrówki miodowe z rodzaju Myrmecocystus, co powoduje, że tamte stają się mniej aktywne i ustępują terytorium pokarmowego.
Australijscy Aborygeni uznają za wyjątkowy przysmak beczki mrówek Camponotus inflatus, wygrzebują je z ziemi (a tkwią one na głębokości kilku metrów) i wysysają je.
Mrowiska często wyposazone są w... klimatyzację - stosowny układ przestrzenny gniazda i geometria korytarzy powodują, że powietrze wewnątrz znajduje się w ciągłym ruchu - sprawnie działającą klimę mają zarówno egzotyczne mrówki z rodzaju Atta, jak i rodzime rudnice.
Zróżnicowanie rozmiarów mrówek i ich kolonii jest wprost niewiarygodne! Np. cała kolonia Brachymyrmex zmieściłaby się w głowie jednego żołnierza Camponotus gigas.
Robotnice niektórych gatunków mrówek mogą boleśnie żądlić nawet po śmierci... Jest to możliwe dzięki zawiadywaniu żądła nie przez mózg, a przez osobne zwoje nerwowe, zachowujące żywotność wiele godzin po ustaniu pracy serca i mózgu.
Niektóre mrówki wykazują skrajną monofagię - przykładowo przedstawiciele plemienia Dacetini żywią się praktycznie wyłącznie skoczogonami, Thaumatomyrmex sp. jedynie wijami należącymi do rodziny Polyxenidae, zaś calusieńki rodzaj Simopelta wyłącznie innymi mrówkami.
Kilka gatunków mrówek poluje w dość osobliwy sposób - mianowicie skaczą one na potencjalną zdobycz, potrafiąc łapać nawet owady w locie. Należą tu m.in. Harpegnathos saltator czy Gigantiops destructor.
Mrówki z gatunku Solenopsis saevissima podczas powodzi zalewających sawanny, które zamieszkują, zbijają się w żywe kule, które swobodnie pływają po wodzie, bądź też zakotwiczają się do jakichś wyniosłości terenu - po ustąpieniu wody mrówki odbudowują gniazdo.
Jad mrówek składa się głównie z kwasu mrówkowego jedynie u przedstawicieli podrodziny Formicinae. Pozostałe podrodziny mrówek w ogóle go nie produkują - produkują za to całe mnóstwo neurotoksyn i związków histolitycznych. Wspomniany już rodzaj Myrmecia jest zdolny do wywoływania tak silnej, często wręcz śmiertelnej reakcji alergicznej u ludzi, ponieważ zawiera histaminę i związki pobudzające jej wydzielanie. Użądlenie mrówek ogniowych zaś jest tak piekące (stąd nazwa), gdyż zawiera piperydyny.
Indianie z dżungli amazońskiej wykorzystują żołnierzy mrówek z rodzaju Eciton jako szwy do ran - przykładają złapanego żołnierza tak, aby ugryzł ranę z dwóch stron, dociskając do siebie jej brzegi, a następnie odrywają mu głowę. Żuwaczki pozostają zaciśnięte również i po śmierci, a głowa jest pozostawiana aż do całkowitego zagojenia rany.
Najliczniejsze roje mrówcze ma mrówka nomadna z gatunku Dorylus wilverthi. Osiągają one do 22 mln. robotnic!
Najmniej liczne kolonie ma południowoamerykański gatunek Thaumatomyrmex atrox - liczba robotnic nie przekracza pięciu.
Najodporniejszym na wysoką temperaturę ciała zwierzęciem lądowym jest mrówka z gatunku Cataglyphis bombycina - umiera ona dopiero, gdy temperatura jej ciała przekroczy 54°C (a rozpoczyna żerowanie dopiero, gdy temperatura powietrza przekracza 46,5°C).
Znakomita większość mrówek wyposażona jest w gruczoł międzypłytkowy, którego wydzielina ma właściwości silnie bakterio~ i grzybobójcze.
W kopcach rudych mrówek leśnych (np. Formica polyctena) można znaleźć kawałki żywicy, które są w nich umieszczane celowo ze względu na swe właściwości bakteriostatyczne.
Indianie Kayapo przeszczepiają gniazda mrówek z rodzaju Azteca na uprawiane przez siebie drzewa owocowe - te nadrzewne mrówki skutecznie bronią zamieszkiwanych przez siebie roślin przed wszystkimi szkodnikami, a w szczególności przed mrówkami z rodzaju Atta.
Południowoamerykańscy Indianie wykorzystują mrówki z gatunku Paraponera clavata do rytuałów przejścia z wieku młodzieńczego do dorosłego. Użądlenie tych mrówek jest uważane za najbardziej bolesne na świecie i powoduje ból trwający dwadzieścia cztery godziny. Chłopiec mający zostać mężczyzną musi znieść pięć takich użądleń, nie wydając okrzyków bólu.
Zróżnicowanie liczby chromosomów u mrówek jest niesamowite. Najmniej, bo tylko jedną parę, posiada Myrmecia croslandi. Najwięcej, bo aż 106 (53 pary), Dinoponera lucida.
U mrówek, w zależoności od gatunku, wyróżnia się od trzech do pięciu stadiów larwalnych. Przykładowo Pheidole pallidula posiada tylko trzy stadia larwalne, zaś Plagiolepis pygmaea - pięć.
Dorosła kolonia Atta texana, składająca się z kilku milionów osobników, zawiera jedynie jeden miligram feromonu służącego do znaczenia ścieżek zapachowych. Niemniej jednak ilość ta spokojnie wystarczyłaby do oznaczenia funkcjonalnego szlaku zapachowego, który okrążałby kulę ziemską trzykrotnie wzdłuż równika.
